PUFFH!..

Bazen yazacak oluyorum, istemiyor canım ve uçup gidiyor bir düşünce, aklımı dal sanan bir kuş olup. Göklerde süzülüyor, belki de başka zihinlerde dolaşıyor ama bana gelmiyor.

Neden mi?
Çünkü değerini bilmediğin şeyler hep uçar ve gider. Karanlık bir delikten geçer sanki. Saklanır öbür tarafa, senden saklanır. Korkuyla bakar sana. Hani filmlerde vardır ya; annesinin ölümünü dolabın kıyısından izleyen çocuklar... Onlar gibi... Onlar gibi hüzünlü ve küs!

Değeri bilinmemiş bir düşünce!

Tecavüze uğramış bir kadının kiniyle izler seni! ve masum bir yavrunun parlak gözleriyle acır sana!

Yanaklarını ıslatan yaşlar acısından mıdır, acımasından mıdır bilinmez ama, kaybeden kaybetmiştir bir kez.

- Üzülme be düş! o kaybetti, sen değil.
- Aslında o beni yok etti.
- Boşver! O olmazsa başka biri bulur seni, zaman tükenmedi ya!
- Sanmam! Şimdiye kadar kim bulsa beni, ya attı bir çöplüğe ya da demir kafasının içinde yer bulamadı bana.
- Ahh! Önyargılar!
- O da ne?
- Azılı düşmanın kardeşim!